Φάρος αγάπης, ανθρωπισμού και μόρφωσης χαρακτηρίζεται το νοσοκομειακό σχολείο, ένας άγνωστος σχετικά θεσμός του υπουργείου Παιδείας, ο οποί- ος λειτουργεί από το 1988 στο Παίδων «Αγ. Σοφία» με 10 εκπαιδευτικούς.

Οπως αναφέρει στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» η διευθύντρια του εξατάξιου Δημοτικού, Εύη Παπασπυρίδου, ετησίως παραδίδονται μα- θήματα σε 300 με 400 παιδιά, χωρισμένα σε δύο ομάδες, στις παιδιατρικές κλινικές και στο Ογκολογικό. Οι δάσκαλοι κάνουν παραδόσεις στους θαλάμους νοσηλείας και ενίοτε, ανάλογα με την πορεία της ασθένειάς τους, τα παιδιά μεταφέρονται σε ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες εντός του νοσοκομείου ή παρακολουθούν τα μαθήματα μέσω των τεχνολογικών εφαρμογών.

«Σκοπός είναι να μη χάνονται τα μαθήματα, να τα διδάσκουμε έστω και περιληπτικά», αναφέρει η κ. Παπασπυρίδου. Και συνεχίζει: «Το σχολείο λειτουργεί σε πρωινή και απογευματινή βάρδια και η διαδικασία εκμάθη- σης ποικίλλει. Πολλές φορές η συνεννόηση είναι δύσκολη εξαιτίας των επίπονων θεραπειών. Για παράδειγμα, στη μονάδα μεταμόσχευσης μυελού οι δάσκαλοι εισέρχονται με στολές και μάσκες, όπως οι γιατροί και οι νοσηλευτές. Πρόκειται για ιδιαιτέρως επιβαρυντικές συνθήκες στον ψυχισμό ενός παιδιού.

Αλλες φορές, πάλι, επιλέγεται η άσκηση παι- δαγωγικής με παιχνίδια, επιτραπέζια, παζλ κ.τ.λ. Αρκεί ο δάσκαλος να διαθέτει τα απα- ραίτητα εφόδια γνώσης και ευελιξίας, ώστε οι ανήλικοι ασθενείς να μη στερηθούν την παιδεία και την κουλτούρα, τα βασικότερα εφόδια της ζωής, εκτός βέβαια από την υγεία.

Προς τούτο, εκπαιδευτικός υπάρχει και στον παρακείμενο ξενώνα όπου διαμένουν οι οικογένειες και οι μαθητές κάνουν μαθήματα στο μεσοδιάστημα των χημειοθεραπειών».

Εισαγγελικές παραγγελίες

Εκτός από τα καρκινοπαθή και τα νοσηλευόμενα παιδιά στις 14 κλινικές, στο νοσοκομείο διαμένουν παιδιά με εισαγγελικές παραγγελίες έως ότου μεταφερθούν σε ιδρύματα. Και εδώ οι επαγγελματικές απαιτήσεις, σε συνδυασμό με το απόθεμα ανθρωπισμού που πρέπει να έχει κανείς για να ενθαρρύνει τη μαθησιακή τους ικανότητα, είναι προϋποθέσεις ουσιαστικές. «Τα παιδιά αυτά θέλουν να αισθανθούν πρωτίστως ασφάλεια και πραγματικό ενδιαφέρον», υπογραμμίζουν οι διδάσκοντες, τονίζοντας ότι το επόμενο στάδιο για τις αθώες ψυχές τους είναι δυστυχώς οι χώροι όπου θα συμβιώνουν με άλλα ανήλικα, στερημένα τη γονική φροντίδα και θαλπωρή.

Οι δάσκαλοι καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να διευκολύνουν, να εμψυχώσουν και να διατηρήσουν ζωντανό το κοινωνικό ενδιαφέρον αυτών των παι- διών. Για τον λόγο αυτόν απευθύνονται ανά τακτά διαστήματα στους ειδικούς ψυχολόγους και λειτουργούς του νοσοκομείου, ενώ τις Παρασκευές συναντώνται ανασκοπώντας και προγραμματίζοντας τις δραστηριότητές τους.

Εκδηλώσεις

Επίσης, κατά καιρούς λαμβάνουν χώρα διάφορες εκδηλώσεις, ενώ επετεύχθη συνεργασία με τα μουσεία και έτσι εξειδικευμένο προσωπικό επισκέπτεται και παρουσιάζει στους μαθητές, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, δράσεις ιστορικού, αρχαιολογικού και θρησκευτικού περιεχομένου. Αυτής της μορφής η εκπαίδευση αφορά παιδιά με νοσηλείες μακροχρόνιες ή 2-3 μηνών. Η συμμετοχή τους κρίνεται υπηρεσιακά και σε συνεργασία με τις διευθύνσεις του νοσοκο μείου και του υπουργείου Παιδείας.

Μία από τις δασκάλες του σχολείου, η κ. Αθηνά Παπαγεωργίου, με μακρά θητεία στα Δημοτικά της Αθήνας, λέει σχετικά στα «Π»: «Βλέπω μπροστά μου ένα λεπτό, αδύναμο κορμάκι, τυλιγμένο σε άσπρα σεντόνια, να περιμένει με λαχτάρα την άφιξη της δασκάλας. Τα μάτια του λάμπουν από χαρά καθώς η πόρτα ανοίγει και εκείνη μπαίνει με ένα τεράστιο χαμόγελο.

Είναι ένα από τα παιδιά που φιλοξενούνται στο νοσοκομειακό σχολείο “Η Αγία Σοφία”, μια όαση γνώσης και ελπίδας μέσα στον χώρο του πόνου και της αρρώστιας. Εκεί, τα παιδιά που νοσηλεύο- νται για μεγάλα χρονικά διαστήματα έχουν την ευκαιρία να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους με ένα ειδικά διαμορφωμένο πρόγραμμα, που προσαρμόζεται στις ανάγκες τους. Οι δάσκαλοι δεν είναι απλώς μεταδότες γνώσεων, αλλά σύμμαχοι στην προσπάθεια των μικρών ασθενών να διατηρή- σουν τη σύνδεσή τους με τη ζωή έξω από τα νοσοκομειακά κρεβάτια.

Με δημιουργικές δραστηριότητες και ζεστή, ανθρώπινη επικοινωνία, τους θυμίζουν ότι παραμένουν μαθητές, με όνειρα και προοπτικές, που περιμένουν να πραγματοποιηθούν μόλις αναρρώσουν. Ακόμα και τα παιδιά που βρίσκονται εκεί με εισαγγελική εντολή, επειδή οι γονείς τους έχασαν την επιμέλειά τους, βρίσκουν στο νοσοκομειακό σχολείο μια αγκαλιά ζεστασιάς και ελπίδας.

Η παρουσία του δασκάλου τούς δίνει κουράγιο και τους υπενθυμίζει ότι η περίοδος αυτή θα περάσει και θα μπορέ- σουν να επιστρέψουν στην κανονικότητα της ζωής τους. Το νοσοκομειακό σχολείο υπάρχει για να υπερασπιστεί το δικαίωμα όλων των παιδιών στη συνέχιση της μόρ- φωσής τους, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις. Είναι ένας φάρος, που οδηγεί τα βήματά τους μέσα από τη σκοτεινή περίοδο της αρρώστιας προς ένα λαμπρότερο μέλλον, γεμάτο ελπίδες και όνειρα».

* Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά